Similar Posts
สิ่งที่ได้จาก 6 ชั่วโมงกับคุณ Irene Santiago… นักสันติวิธีคนสำคัญ
Key takeaway ที่ได้จากวันสุดท้ายของงาน 2024 KAICIID Dialogue Cities Southeast Asia Conference ที่เมือง Davao ประเทศฟิลิปปินส์ คือ
1. Interreligious Dialogue เป็นเรื่องของ mindset
2. Relationship คือส่วนสำคัญในการสร้างสันติ
สองประเด็นนี้ ถูกแชร์ตรงกันโดยผู้ที่อุทิศตนทำงานด้านสันติภาพมาอย่างยาวนาน ดังเช่นคำที่ว่า “Great minds think alike”
โดยประเด็นแรก พระอาจารย์นภันต์ได้แชร์ไว้ในระหว่างการให้สัมภาษณ์ในส่วนของ Press Conference ของงานนี้ว่า
“Interrelious Dialogue ไม่ใช่เพียงแค่เรื่องของเครื่องมือ แต่เป็นเรื่องของ mindset ที่พร้อมจะเรียนรู้จากทุกคน รวมทั้งตัวเราเอง”
ซึ่งในพิธีปิดงานวันนี้ ศ. ดร. ฉันทนา หวันแก้ว ได้ฝากทิ้งท้ายไว้ว่า “Interreligious Dialogue ไม่ใช่ skill แต่เป็น mindset ที่พร้อมเข้าใจ เห็นใจผู้อื่น”
นอกจากนี้ นับเป็นเกียรติของคณะผู้ร่วมงานจากประเทศไทย ที่หลังพิธีเปิดงาน ได้มีโอกาสไปเยี่ยมชมบ้านและฟาร์มของคุณ Irene Santiago บุคคลสำคัญด้านสันติของฟิลิปปินส์และของโลก รวมทั้งได้พูดคุย และฟังประสบการณ์อันยาวนานของคุณ Irene
ประเด็นสำคัญจากคุณ Irene ที่นับว่าเป็น “Great minds think alike” นั้น คือ
สิ่งที่เป็นปัญหาในการสร้างสันติภาพ คือ เรื่องของ Relationship
เช่นเดียวกัน หากใครเคยได้ฟังการบรรยายของพระอาจารย์อยู่เสมอ จะเห็นว่าสิ่งที่คุณ Irene บอกนั้น สอดคล้องกับแนวคิดของพระอาจารย์ที่ถ่ายถอดผ่านเรื่องของ “3 ships” ว่า ในขณะที่ผู้คนกำลังจะจมน้ำตายท่ามกลางทะเลของความเกลียดชัง เรามี เรือ (ship) 3 ลำที่ช่วยชีวิตผู้คนได้ คือ
1. Relationship
2. Leadership
3. Friendship
เป็นเรื่องน่าคิด ที่ประเด็นเหล่านี้ ถูกเห็นตรงกันโดยนักสันติวิธีที่มีประสบการณ์การทำงานมาอย่างยาวนาน จึงเป็นหน้าที่ของผู้มีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรง รวมถึงเราทุกคนที่จะลองพิจารณาและทบทวน เพื่อมองหาแนวทางการสร้างสันติภาพอย่างยั่งยืน
เรื่องเล่าของอาจารย์ Richard
“มันสวยงาม ที่เห็นใครซักคนโดดลงไปในน้ำที่เหน็บหนาว และกลับขึ้นมาพร้อมกับชีวิตใหม่อีกครั้ง”
ประโยคนี้ มาจากอาจารย์ Richard ในระหว่างการสนทนาธรรมะและเรื่องอื่นๆในยามเย็นกับพระอาจารย์นภันต์ ที่วัดพุทธาราม Leeds โดยอาจารย์ได้แชร์ถึงกิจกรรมที่เคยได้รับความนิยมจากวัยรุ่นในขณะหนึ่ง ซึ่งรวมไปถึงลูกสาวของอาจารย์ Richard เองด้วย คือการกระโดดลงไปในน้ำที่เย็นเฉียบในช่วงฤดูหนาว และกลับขึ้นมา ซึ่งอาจารย์บอกว่า ทราบมาว่ากิจกรรมนี้ ช่วยการบำบัดอาการซึมเศร้าของบางคนได้ด้วย ราวกับว่าเมื่อลงไปเจอกับความหนาวจัดในน้ำ ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ทำให้เรากลับชึ้นมาราวกับเป็นคนใหม่ที่พร้อมจะมีชีวิตอีกครั้ง
อาจารย์ สะท้อนถึงเรื่องนี้ว่า…
“It’s beautiful to see someone jumps into cold water, then comes back with life”
ซึ่งประโยคนี้ ยังคงสร้างความประทับใจให้กับแอดมินจนถึงทุกวันนี้ เพราะเสมือนเป็นการอุปมาอุปมัยถึงการใช้ชีวิตและเรื่องอื่นๆได้เป็นอย่างดี
ดั่งเช่นเวลาที่เราต้องเผชิญกับความยากลำบากในชีวิต ซึ่งบางครั้งอาจดูเหมือนว่าหนักหนาเกินกว่าที่เราจะผ่านมันไปได้ แต่สุดท้ายแล้ว เมื่อเราผ่านมันไป เราก็จะเติบโต ทั้งทางความคิด สติปัญญา และจิตวิญญาณ ราวกับมีชีวิตใหม่ขึ้นมาได้อีกครั้งหลังจากที่ต้องเผชิญความหนาวเหน็บ และความรู้สึกอึดอัดจากการที่กำลังจะจมน้ำ
ดั่งเช่นเวลาที่เราต้องเผชิญกับความยากลำบากในชีวิต ซึ่งบางครั้งอาจดูเหมือนว่าหนักหนาเกินกว่าที่เราจะผ่านมันไปได้ แต่สุดท้ายแล้ว เมื่อเราผ่านมันไป เราก็จะเติบโต ทั้งทางความคิด สติปัญญา และจิตวิญญาณ ราวกับมีชีวิตใหม่ขึ้นมาได้อีกครั้งหลังจากที่ต้องเผชิญความหนาวเหน็บ และความรู้สึกอึดอัดจากการที่กำลังจะจมน้ำ
ดังนั้น หากตอนนี้ท่านใดกำลังอยู่ในน้ำเย็นจัด ไม่ว่าจะเพราะตั้งใจที่จะโดดลงไปเอง พลัดตกลงไป หรือโดนผลักให้ตกลงไป ขอให้อย่าย่อท้อที่จะมีชีวิตรอดกลับขึ้นไปเจอชีวิตใหม่ที่ดีขึ้น และเติบโตขึ้น และเป็นข้อพิสูจน์ให้คนอื่นๆที่อาจจะกำลังเผชิญความยากลำบากคล้ายๆกัน ว่า เราจะผ่านมันไปได้
ปล. กิจกรรมนี้ มีความอันตรายในตัว และมีเคสคนเสียชีวิต ตามที่อาจารย์ Richard ได้แชร์ไปแล้ว ไม่ควรทำตาม
Candle-Light Triple Circumambulation Enhancing Nature-based Solution
Replacing candles with trees in the Buddhist Ceremony, Candle-Light Triple Circumambulation, is one of our environmental efforts to enhance the translation of the global policy, Nature-based Solution (NbS) into local actions, by leveraging the value of Buddhism as social capital in raising awareness, inducing behavioral change and mobilising collective action. This initiative was originally created by the Tree for Dhamma Foundation. It is part of their MOU with other 17 organisations.
จากสามเณรภาคฤดูร้อน… สู่การอุปสมบทพรรษาที่ 25 ของพระมหานภันต์ สนฺติภทฺโท
ไม่สำคัญว่าใครต้องรู้ต้องเห็น
สำคัญที่ เรารู้ว่าเรากำลังทำอะไร…
พระอาจารย์กล่าวอยู่เสมอว่า…ที่เลือกทำงานด้านสังคมและการพัฒนา เป็นเพราะ “ต้องการตอบแทนสังคม”
และการที่หลวงพ่อสมเด็จพระพุฒาจารย์ (เกี่ยว อุปเสโณ) ส่งไปอยู่ต่างจังหวัดตั้งแต่เป็นสามเณรนั้น ช่วยให้เห็นความเชื่อมโยงและความเป็นส่วนหนึ่งของสังคมของพระพุทธศาสนา จึงเป็นที่มาของการเก็บเกี่ยวหล่อหลอม ที่นำมาสู่การริเริ่มและขับเคลื่อนงาน พระพุทธศาสนาเพื่อเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน อย่างเช่นทุกวันนี้
พระอาจารย์บวชเณรครั้งแรกเมื่อตอนอายุ 7 ขวบ โดยความสมัครใจในการบวชเณรภาคฤดูร้อน ซึ่งหลังจากนั้นเป็นต้นมา พระอาจารย์ก็ขอโยมแม่บวชทุกปี ติดต่อกันมาเรื่อยๆ จนกระทั่งอายุ 11 ปี ก็ได้บรรพชาเป็นสามเณร ณ วัดสระเกศ ราชวรมหาวิหาร โดยการฝากฝังของโยมพ่อ จนกระทั่งบวชพระในปี 2543 โดยหลวงพ่อเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ประยุทธ์ ปยุตฺโต) เป็นผู้มอบฉายา “สนฺติภทฺโท” หรือ “ภิกษุผู้สันติ” ให้
พระอาจารย์บอกอยู่เสมอว่า เมื่อมองย้อนกลับไป เมื่อครั้งที่หลวงพ่อสมเด็จส่งไปเรียนที่จังหวัดอุตรดิตถ์ ก็เข้าใจในเจตนาของหลวงพ่อมากขึ้น และรู้สึกขอบคุณมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะการได้ไปอยู่ในสังคมต่างจังหวัด ทำให้ได้เห็นวิถีชีวิต การพึ่งพากันของวัดและชุมชน และการเป็นส่วนหนึ่งของพระพุทธศาสนาในวิถีชีวิตของคนในหลายๆมิติ ซึ่งนับว่าเป็นจุดเปลี่ยนเลยก็ว่าได้…. และกลายมาเป็นส่วนสำคัญของความคิดริเริ่มในการนำความเป็นต้นทุนทางสังคมนี้ มาบูรณาการเพื่อสร้างการเปลี่ยนแปลงเชิงบวกในสังคม ในงาน พระพุทธศาสนาเพื่อเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน ที่พระอาจารย์กำลังขับเคลื่อนผ่าน IBHAP Foundation
นอกจากนี้ สิ่งที่พระอาจารย์ได้เห็นและซาบซึ้งมาตลอด คือการได้รับการดูแลเกื้อกูลจากสังคม เพราะพระพุทธเจ้าทรงบัญญัติพระวินัยให้พระต้องพึ่งพาญาติโยมในการดำรงชีวิต ซึ่งเป็นนัยยะให้พระประพฤติปฏิบัติดีงามไปในตัว เพื่อให้สมกับการได้รับการดูแลจากญาติโยม… และความรู้สึกนี้เอง ทำให้พระอาจารย์เกิดความรู้สึกอยากตอบแทนสังคม โดยการใช้ความรู้ความสามารถที่ตนเองมี ในการสร้างประโยชน์… เป็นการตอบแทนในลักษณะ สังคมดูแลพระ ในขณะเดียวกัน พระก็ดูแลสังคม โดยการให้ธรรมะ เป็นที่พึ่งทางใจ และเป็นผู้นำการพัฒนาและการเปลี่ยนแปลงเชิงบวกมาสู่สังคม
หลายคนเคยบอกว่า พระอาจารย์เลือกเดินทางยาก…
หลายคนเกิดคำถามในสิ่งที่พระอาจารย์กำลังทำ…
บางครั้งสิ่งที่พระอาจารย์ทำ ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครเชิดชู…
แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่ได้ทำให้พระอาจารย์เปลี่ยนใจ แต่ยังคงมุ่งมั่นในสิ่งที่ทำ โดยรู้ว่า ตนเองกำลังทำอะไร เพื่ออะไร… โดยที่ไม่ลืมว่าความตั้งใจแรกเริ่มเดิมทีนั้นคืออะไร